Osobowość borderline nazywana jest także “osobowością z pogranicza”. Zaburzenie charakteryzuje się niestabilnością nastroju oraz innymi dysfunkcjami. Choć brzmi to niegroźnie, osobowość borderline jest poważnym zaburzeniem wymagającym terapii, ponieważ skutkuje problemami w życiu osobistymi i trudnościami w relacjach z drugim człowiekiem.
Borderline – co to takiego?
Ten typ osobowości ujawnia się poprzez zachowanie chorego oraz jego stosunek do innych osób. W osobowości borderline, objawy nie są bardzo specyficzne, przez co taką osobę trudno jest zdiagnozować. W jej zachowaniu dominują negatywne emocje. Taka osoba w zetknięciu z błahymi nawet problemami tonie we frustracji, wściekłości i stresie. Nie potrafi sobie z nim poradzić tak jak przystało na dorosłą osobę, lecz zniechęca się, panikuje, wścieka. Niewiele osób wie, co to borderline, a sami chorzy też nie obwieszczają tego światu. To sprawia, że bardzo łatwo jest uwikłać się w toksyczną relację z taką osobą. Toksyczną, ponieważ osoby te przeżywają silny lęk przed porzuceniem i osamotnieniem, i dotyczy to wszystkich osób, które mają z nimi kontakt.
Osobowość borderline a związki
Borderline koniecznie wymaga długotrwałej, pełnej terapii psychiatrycznej, gdyż niemal każda relacja z osobą chorującą na to zaburzenie jest toksyczna. Osoby cierpiące na zaburzenie osobowości borderline są niesamowicie wrażliwe na ocenę i krytykę, bardzo mocno biorą ją do siebie. Są bardzo łakome na uczucia i okazywanie ich przez partnerów, ale także przez rodziców, przyjaciół czy szefostwo. Gdy do tego dołączy się niestabilność uczuciową oraz lęk przed odrzuceniem – powstaje obraz partnera uczuciowego, którego raczej nikt nie chciałby mieć w swoim życiu!
Osoba z tym zaburzeniem zdecydowanie potrafi uwodzić – wie, co zrobić, aby przekonać wybraną osobę do siebie i dlatego bardzo łatwo zjednuje sobie ludzi. Jednocześnie w stałym kontakcie z partnerem osoba z borderline staje się bardzo zaborcza, agresywna, osacza drugą osobą. Często mają tendencję do palenia za sobą mostów. Lęk przed odrzuceniem jest u nich tak silny, że wolą pierwsze zerwać znajomość, niż zostać odepchniętym.
Jak żyje się z taką osobą?
Na pewno partnerzy i bliscy osób z borderline narażeni są na huśtawki nastrojów, częste kłótnie, które doprowadzają ich do własnych problemów psychicznych i rozchwiania nerwowego. Stąd też osoby mające borderline przeżywają liczne, ale bardzo krótkie i bardzo emocjonalne związki. Jeśli chodzi o borderline, znane osoby również cierpią na tego typu zaburzenia, choć nie mówi się o tym głośno. W ich przypadku trudniej o efektywne leczenie, ponieważ są stale na świeczniku.
Jak leczyć?
Zaburzenia borderline wymagają terapii poznawczo-behawioralnej przeprowadzanej przez psychiatrę, ale również leczenia farmakologicznego. Czy borderline jest niebezpieczne? Z pewnością tak, ponieważ prowadzi do wyniszczenia psychicznego osób z najbliższego otoczenia chorego. Ale jest ono niebezpieczne także dla niego samego.
Takie osoby są tak zaciekłe w swojej desperacji, próbach zwrócenia na siebie uwagi i wściekłości, że wiele z nich podejmuje próby samobójcze, czy akty autoagresji. Co więcej, wściekła osoba z borderline może także doprowadzać do różnych wypadków, nie wspominając już o aktach agresji wymierzonych w drugie osoby. Tym bardziej należy takie osoby kierować na leczenie i wspierać przez cały ten czas.
Jakie są przyczyny osobowości borderline?
Nie do końca poznane są przyczyny tego zaburzenia. Sugeruje się, że duży wpływ na jego powstanie może mieć odrzucenie przez opiekuna w dzieciństwie – śmierć rodzica, porzucenie, emocjonalne odrzucenie. Tak silne bodźce powodują wykształcenie się w danej osobie silnych emocji, wręcz traumy, która będzie im odtąd towarzyszyła również w dorosłym życiu. Podobnie jak w przypadku schizofrenii, przyczyną borderline mogą być też nieprawidłowości wynikające z biologii, jednak co do tego naukowcy wciąż nie są zgodni.
Jak pomóc osobie z borderline?
Życie z osobą z borderline nie jest wyborem, ale gdy już się w nie weszło, warto wczuć się w jej psychikę i starać się być dla niej dobrym partnerem. Dobrym, nie znaczy współuzależnionym – dlatego mając za partnera, brata, przyjaciela osobę z cierpiącą na tę chorobę, trzeba być niesamowicie zdystansowanym, a jednocześnie stać blisko: słuchać, wyrażać chęć pomocy, być opanowanym i nie prowokować konfliktów. Trzeba też konsekwentnie stawiać granice i bardzo rozważnie dobierać słowa. Dzięki temu może udać się zdobyć zaufanie osoby chorej i tym samym namówić ją na specjalistyczną terapię!
Jeśli zainteresował Cie ten tekst przeczytaj także nasz post na temat czym jest Neurotyzm, jakie są jego przyczyny, objawy oraz jakie terapie stosowane są w leczeniu tego schorzenia.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Jeszcze nie ma komentarzy